Konwisarstwo jest w istocie rzemiosłem artystycznym związanym z wyrobem i obróbką przedmiotów z cyny wykonywanych głównie, choć nie tylko, techniką odlewania, a niekiedy techniką wykuwania i wyoblania bądź tłoczenia z blachy. Nie bez racji jest, więc ono uznawane z reguły za jedną z dziedzin odlewnictwa artystycznego.

Cyna znana była jako metal już w epoce brązu i używana była przede wszystkim jako składnik tego stopu, od którego nazwano epokę. Jak się też powszechnie uważa, początki konwisarstwa sięgają niewątpliwie starożytności ale są stosunkowo mało znane w Europie natomiast rozpowszechniło się ono dopiero we wczesnym średniowieczu, a w Polsce w XIV wieku. Największy rozkwit konwisarstwa przypada na okres od połowy XIV wieku do końca XVI wieku, choć uprawiane ono było z powodzeniem aż do końca XVIII wieku, a nawet do połowy XIX wieku, mimo że zmieniało się stopniowo przeznaczenie wyrobów i wymagania odbiorców.

Rozwój konwisarstwa uzależniony był głównie, z jednej strony, od popytu na jego wyroby, jakie było ono w stanie wytwarzać, z drugiej zaś, od podaży trudno dostępnego na ogół surowca ze stosunkowo rzadko występujących wówczas rud cyny, których zasoby zwiększały się w miarę odkrywania nowych złóż. Wzrastający stopniowo popyt na wyroby konwisarskie kształtowany był zarówno przez duchowieństwo - na przedmioty sakralne, takie np. jak: krzyże, monstrancje, kielichy i świeczniki, jak też przez dwory panujące i możnowładców oraz mieszczaństwo - na wyroby użytkowe i dekoracyjne, w tym takie jak: dzbany, wazony, tace, talerze, kubki, kielichy, kufle, kafetiery itp.

Najstarsze znane kopalnie rud cyny zlokalizowano w Azji. W Europie natomiast odkryto złoża rudy cyny w Cornwalii, Anglia, w około XV wieku przed nasza erą, które całkowicie pokrywały ówczesne, niewielkie zapotrzebowanie całej Europy. Na kontynencie europejskim odkryto złoża rudy cyny (kasyterytu) w Rudawach na pograniczu Czech i Saksonii dopiero w XII wieku i od tej chwili cyna stała się łatwiej dostępna, co w znacznym stopniu ułatwiło rozwój konwisarstwa w Europie. Spośród wszystkich znanych rud cyny, przemysłowe znaczenie miały w zasadzie tylko te, które zawierała kasyteryt, SnO₂ i częściowo stannin, Cu₂FeSnS [5], który odegrał dużą role w produkcji brązów cynowych, najstarszych stopów wytapianych już w początkach epoki brązu [5], która trwała od XXV do VII wieku przed naszą erą. Z epoką tą wiążą się początki nowych form produkcji, jakimi były wówczas odlewnictwo, kucie i obróbka metalu, co stanowiło przyczynę specjalizacji i podziału procesu wytwórczego na wydobywanie rud, wytop metalu, odlewnictwo i obróbkę przedmiotów. W kresie swej świetności pracownie konwisarskie istniały niemal w całej Europie, a konwisarze zrzeszali się w regionalnych cechach, począwszy już od XIII wieku, które chroniły prawa i przywileje swych członków oraz kontrolowały ich obowiązki wynikające z edyktów i przepisów cechowych, z których najstarsze, znane pochodzą z Lubeki z 1360 roku.

Z biegiem czasu powstało i wyspecjalizowało się na przestrzeni dziejów szereg poważnych ośrodków konwisarstwa, spośród których należałoby wymienić przede wszystkim te w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Europie Środkowej, w tym także na terenach Polski (Braniewo, Elbląg, Gdańsk, Legnica, Poznań, Świdnica, Wrocław i szereg mniejszych), oraz Austrii, Szwajcarii, Czech, Węgier, a nawet Szwecji, Rosji i na Bałkanach [3,4].