O powodzeniu i rozpowszechnieniu wyrobów konwisarskich decydowały zapewne w równej mierze względy zarówno praktyczne jak i estetyczne. Składały się na nie w zasadzie trzy czynniki: ich utylitarność, trwałość i walory artystyczne, z których każdy odegrał na przestrzeni dziejów istotną rolę, choć w różnym zakresie w poszczególnych okresach.

Dużą utylitarność i funkcjonalność tych wyrobów charakteryzowała zawsze bardzo szeroka gama przedmiotów różnorodnego zastosowania, które sklasyfikować można w dwóch grupach [1]:

Trwałość wyrobów konwisarskich, wykonanych wprawdzie ze stosunkowo miękkiego i łatwo odkształcalnego metalu, w porównaniu z trwałością, kruchych i wrażliwych na uderzenia, prostych wyrobów ceramicznymi, była nieporównywalnie większa. Użytkowanie ich było, zatem bardziej niezawodne, choć wymagało pewnych zabiegów konserwacyjnych.

Walory artystyczne wyrobów konwisarskich, które dzięki właściwościom fizycznym i technologicznym cyny, wyróżniają się swym niepowtarzalnym, odrębnym charakterem i wdziękiem, zdeterminowane są w zasadzie szeroką gamą dwojakiego rodzaju czynników rzutujących na:

które w sumie są uosobieniem ich przeznaczenia i panujących upodobań.

Postać wyrobów konwisarskich, a w szczególności wzornictwo ulegało na przestrzeni wieków swoistym przeobrażeniom i charakteryzowało się przeważnie dużą różnorodnością kształtów i form zdobniczych, które zmieniały się wraz z obowiązującymi w sztuce stylami, zależnie od epoki i upodobań w różnych ośrodkach. Pierwotnie, w okresie wczesnego gotyku, XIV wieku, a niekiedy i nieco później, były to kształty proste, masywne o gładkich na ogół powierzchniach, zobrazowane na rys.1 przedstawiającym dzbanek hanzeatycki i butle podróżną z tego okresu.

Począwszy od XV wieku coraz częściej powierzchnie wyrobów były zdobione reliefem, odlewanym łącznie z naczyniem, rys. 2, lub rzadziej oddzielnie, który obok prostego grawerunku, wykonywanego po odlaniu wyrobu, stanowił najstarszą formę ornamentu w konwisarstwie. Znacznie rzadziej natomiast, ze względu na koszty, stosowano na szczególne okazje bogaty ornament grawerowany techniką rytowniczą, tak jak to miało miejsce w przypadku pucharów i kufli cechowych, co ilustrują przykładowo na rys. 3 dzbany cechowe wykonane przez konwisarzy na Śląsku i Bohemii. Do wyjątków zaliczyć należy także ornamenty w postaci płaskorzeźby wykonywanej po odlaniu wyrobu techniką grawerowania przestrzennego, głębokiego [6].

Wraz z rozwojem renesansu zaczęły pojawiać się coraz częściej z początkiem XVI wieku, obok wyrobów użytkowych, dekoracyjne wyroby konwisarskie, takie jak wazony, tace i patery, na których twórcy wyszli poza ramy aspektów czysto funkcjonalnych, nadając im formy artystyczne, rys.4. W okresie baroku, począwszy od XVII wieku, rozpowszechnił się natomiast bardzo, także wśród mieszczaństwa, zwyczaj posiadania licznej zastawy stołowej, typowej dla tego okresu, zdobionej okazałym ornamentem, rys. 5. W XVIII wieku, wraz z dynamicznym rozwojem handlu, wzrastało coraz bardziej zapotrzebowanie na eleganckie zastawy stołowe, ale w nowym, odmiennym, charakterystycznym stylu rokoko i neoklasycznym, który w znacznie większym stopniu był nie tylko dekoracyjny, ale i funkcjonalny, rys. 6, a później w końcu XIX wieku w stylu secesji.

W tym jednak czasie następował już zmierzch konwisarstwa, którego wyroby zaczęły być wypierane przez nieporównywalnie tańsze, atrakcyjne, produkowane już masowo wyroby ze szkła i kryształu, porcelany i porcelitów oraz nowych metali. Konwisarze zaczęli poszukiwać nowych sposobów uatrakcyjnienia swych wyrobów w celu zainteresowania nimi odbiorców. Zaczęto m. in. komponować cynę ze szkłem i imitować wyroby ze srebra.

Ten ostatni kierunek przyjął się szczególnie w Anglii i jest praktykowany do dnia dzisiejszego, uwzględniając w znacznie większym stopniu utylitarność niż estetykę wyrobów. Na kontynencie europejskim natomiast, dominującym względem w produkcji aktualnych wyrobów konwisarskich jest estetyka, co w głównej mierze decyduje o ich formie i bogatym zdobnictwie, albowiem są one z reguły przeznaczone do celów dekoracyjnych.