Z chwilą ukazania się pierwszych przepisów cechowych w 1371 roku [1] konwisarze byli zobowiązani do oznaczania swych wyrobów odpowiednimi znakami, które stanowiłyby gwarancje ich jakości, a ponadto pozwalałyby w jednoznaczny sposób na ustalenie pochodzenia wyrobu. W ślad za odpowiednimi przepisami wydanymi w Anglii w 1503 roku, wymóg ten stal się powszechny niemal w całej Europie. Zgodnie z nim wszyscy konwisarze zmuszeni byli umieszczać na swych wyrobach odpowiednie oznaczenia w postaci swego znaku, na który składały się często inicjały mistrza lub obrany przez niego symbol, znaki heraldyczne, a niekiedy rok uzyskania dyplomu lub herb miasta w uproszczonej najczęściej postaci. W późniejszym czasie spotykało się także coraz częściej różne znaki jakości, które określały skład stopu i dopuszczalna zawartość ołowiu, Pb, jako że uświadamiano sobie coraz powszechniej jego szkodliwe działanie. Od XVIII wieku stało się to prawie obowiązkiem. Oznaczenia te są obecnie badane i gromadzone skrupulatnie w specjalnych publikacjach [3], co pozwala dziś na odpowiednia identyfikacje dawnych wyrobów i ich twórców.